กาตาร์ในวันแรก

เช้าของวันศุกร์ทันทีที่นกเหล็กยี่ห้อเดียวกับชาติเจ้าภาพแตะรันเวย์ก็หมายถึงว่างานหนักของผมตลอดหนึ่งเดือนจากนี้ได้เริ่มขึ้นแล้ว การได้เป็นส่วนหนึ่งของเกมลูกหนังที่ยิ่งใหญ่สุดย่อมเป็นความภาคภูมิใจแม้โดยลึกจะไม่ได้ยอมรับนัก     

คุณจะเอาประเทศที่มีขนาดเล็กกว่าภาคตะวันออกของบ้านเรามารองรับแขกเหรื่อจากทั่วโลกเป็นล้านๆได้อย่างไร     

คุณจะให้เกียรติประเทศที่มีข่าวหนาหูมาตลอดว่าใช้เงินฟาดหัวฟีฟ่าเพื่อสิทธิจัดบอลโลกได้มากแค่ไหน

คุณจะศรัทธาประเทศที่มีแรงงานต่างชาติเสียชีวิตตอนสร้างสนามโดยที่พวกเขาก็ไม่ได้ยินดียินร้ายใดๆได้หรือครับ

"เวลคัม ทู กาตาร์"ป้ายขนาดใหญ่ตรงก่อนไปถึงด่านตรวจคนเข้าเมืองภายในสนามบินอันหรูหราของกรุงโดฮา     

หันมองไปทางไหนก็เจออะไรๆที่แสดงถึงเวิล์ด คัพ2022     

จะตัวมัสค็อต'ลาอีบ', จะโลโก้ที่เจ้าหน้าที่บอกไว้ว่าออกแบบคล้ายทรงถ้วยบอลโลกรวมถึงสีขาวที่ใช้ก็ยังมีความหมายจากเครื่องนุ่งห่มของชาวอาหรับที่เรียกว่า'ghotra'ตลอดไปจนถึงสัตว์ประจำชาติของกาตาร์'Oryx'ที่มีเขาสูงยาว     

อย่างไรก็ตามที่ต้องยกนิ้วโป้งให้ชาติเจ้าภาพก็เรื่องการอำนวยความสะดวกตั้งแต่ด่านตรวจคนเข้าเมืองเลยที่แค่ยื่นพาสปอร์ตไป(เข้าใจว่าชื่อขึ้นในระบบทันทีว่าเป็นใคร)ก็ผ่านฉลุยในเวลาไม่ถึงสามนาที พอออกมาก็ไม่ใช่ว่าเจอเจ้าถิ่นแห่มารุมทึ้งเหมือนไปบางประเทศ คือไม่ใช่ว่าพอเห็นเรามาจากต่างถิ่นหน่อยจะมาดูดเงินในกระเป๋าสตางค์เราเช่นต้องการแท็กซี่ไหมเป็นต้น     

ทุกอย่างเป็นไปตามระบบโดยมีคิวแท็กซี่ที่ถูกต้องจอดด้านนอก ผมเองก็อาศัยยวดยานนี้ไปบ้านพักที่เช่าเอาไว้ตลอดทัวร์นาเมนต์         

ค่าโดยสารก็ตรงไปตรงมาตามมิเตอร์(ผมเจอไป 55 ริยาลหรือประมาณ 550 บาทไทย)     

พูดถึงเรื่องค่าครองชีพในกาตาร์แล้วก็แน่นอนว่าสูงกว่าบ้านเรา อย่างอาหารท้องถิ่นจานหนึ่งแถวตลาดดังของพวกเขาก็ตกจานละ 25 ริยาลหรือ 250 บาทไทย ทว่าพอเอาไปเทียบกับบางชาติเช่นอังกฤษก็ต้องถือว่าน่าคบหากว่าเยอะ         

นี่คือสิ่งแรกๆเลยครับที่ทุกครั้งที่ไปทำข่าวทัวร์นาเมนต์ใหญ่จะต้องศึกษาทำความเข้าใจว่าแต่ละประเทศก็มีความแตกต่างกันเสมอ         

ครั้นจะเอาบราซิลไปวางมาตรฐานเดียวกับฝรั่งเศสก็คงไม่ได้ หากสิ่งที่ซุกซ่อนไว้อยู่ในทั้งหมดไม่ว่าจะแง่ดีหรือแง่ร้ายก็ผูกไว้ตรงคำว่าประสบการณ์     

เก็บข้าวของเสร็จก็มุ่งตรงไปยังเพรส เซนเตอร์ซึ่งทางกาตาร์ดัดแปลงศูนย์การประชุมที่ใหญ่สุดของพวกเขามาใช้รับรองสื่อหลายพันชีวิตจากนับร้อยชาติ ก็เป็นอีกเรื่องครับที่ผมต้องให้เครดิตกาตาร์ว่าทำได้ยอดเยี่ยมดีกว่าทุกๆครั้งที่เคยไปมา     

นอกจากขนาดที่ใหญ่ที่สุดแล้ว ก็ยังมีการจัดวางแผนผังได้ดี มีการแยกนักข่าวทั่วไปกับพวกช่างภาพทำให้ห้องทำงานไม่แออัดไป มีโรงอาหารที่ก็ทำไว้ด้านล่างและเหนืออื่นใดนี่ก็ยังเป็นทัวร์นาเมนต์แรกอีกด้วยที่เจ้าภาพอำนวยความสะดวกให้สื่อมวลชนแบบเต็มที่ ทั้งขึ้นรถใต้ดินกับรถเมลฟรี ยังมีบริการรถโค้ชฟรีไปตามสถานีต่างๆให้โดยมีแบ่งเวลาตามรอบรวมถึงชา-กาแฟกับน้ำเปล่าก็มีวางให้หยิบตามใจชอบ     

ใช่ครับ เพราะกาตาร์มีเงิน     

กระนั้นก็ใช่ว่าคนรวยทุกคนใจจะถึงเหมือนๆกัน นี่เองเป็นบางสิ่งที่ชาติที่มีสมญานามว่า'ไข่มุกแห่งเปอร์เซีย'ต้องการลบล้างตำหนิของตนให้ออกไปบ้างต่อให้จะไม่มีทางขาวสะอาดได้ทั้งหมด     

วันแรกของผมผ่านไปโดยที่พอหัวถึงหมอนก็หลับเป็นตาย     

อีกเรื่องครับที่เป็นข้อดีของกาตาร์...จะคนขับแท็กซี่ จะเด็กเสิร์ฟร้านอาหารหรือจะใครต่อใครก็พูดหรือฟังภาษาอังกฤษกันได้                                            

"ไก่ป่า"