ประสบการณ์โดยตรงของผมถึง บิลล์ เคนไรท์ มีอยู่ 3-4 ครั้งด้วยกัน ครั้งแรกบังเอิญเจอกันบนรถไฟขบวนที่ขึ้นจากลอนดอนมุ่งหน้าสู่ลิเวอร์พูล แน่นอนวันนั้น เอฟเวอร์ตัน เตะในบ้าน
ครั้งต่อมาสวนกันอยู่หน้า กูดิสัน พาร์ค โดยแกเพิ่งก้าวลงจากรถคันหรู ผมเดินเข้าไปทักทายพร้อมแนะนำตัวเอง "Hi Bill, I'm media from Thailand and I'm Evertonian"
พอได้ยินเท่านั้น เคนไรท์ ก็หยุดฝีเท้า พร้อมเปิดฉากบทสนทนาต่อทันที เขายิ้ม ยิ้มและยิ้ม อย่างยิ่งพอได้เจอคนไทยอันมาจากสายสัมพันธ์กับ 'ช้าง' ในฐานะสปอนเซอร์คาดหน้าอกนานหลายปี อีกหนต่อมาก็พบกันหน้าสนามบอลอีกเช่นเคย ทว่าหนนี้เป็นคราเวน ค็อตเทจ ของฟูแล่ม โดยแน่นอนเช่นกันว่า เอฟเวอร์ตัน มีคิวไปเยือนในวันนั้น
ภาพภายนอกถึงบทบาทของเขาจึงอาจเป็นแค่เจ้าของหรือประธานสโมสร แต่สำหรับเจ้าตัวกับคนใกล้ชิดแล้ว นี่คือแฟนบอลที่เลือดสีน้ำเงินเข้มข้นที่สุด
เศร้าใจทันทีเมื่อได้ยินข่าว เคนไรท์ เสียชีวิตในวัย 78 เมื่อเย็นวันอังคาร ความจริงใครที่ต้องจากโลกไปก็น่าเศร้าทั้งนั้น เพียงแต่กับเคสนี้ย่อมถือว่าเศร้าลึกกว่าพอพิจารณาฉากจบที่ไม่สวยเอาซะเลยระหว่างตัวเขากับทีมบอลที่เขารัก
จากคนที่ถือตั๋วปียืนหลังประตูมาวันหนึ่งได้เข้าดำรงตำแหน่งบอร์ด ต่อมาก็ได้ซื้อหุ้นบริหารเต็มตัวด้วยแรงปรารถนาว่าจะพัฒนาทีมให้กลับไปยืนแถวหน้าของลีกให้ได้อีกครั้ง
หากมันไม่มีอะไรง่ายกับฟุตบอลในยุคปัจจุบัน อย่างน้อยที่สุดผลงานชิ้นโบว์แดงของเคนไรท์ตลอดกว่า 17ปี ที่นั่งเก้าอี้เจ้าของ เอฟเวอร์ตัน ก็เป็นการพาทีมจบอันดับ 4 ได้รวมไปถึงได้ไปเตะบอลยุโรปต่อเนื่องอยู่ช่วงเวลาหนึ่ง
ปี2016 เคนไรท์ ปล่อยหุ้นในมือออกไปให้กับ ฟาร์ฮัด โมชิริ บิลเลียนแนร์เชื้อสายอิหร่าน ก็เพราะมาจากกระแสเรียกร้องของแฟนบอลตัวเองที่ต้องการเห็นความเปลี่ยนแปลง
มีเจ้าของรวยแล้วไง? ผลงานของทีมกลับดำดิ่งลงมากว่าช่วงที่มีเงินใช้น้อยด้วยซ้ำไป...
ความจริงมีกระแสข่าวมาตลอดอยู่แล้วถึงสภาพร่างกายที่ไม่แข็งแรงของ เคนไรท์ ก็ทุกอย่างเคลื่อนไปตามสัจธรรมเสมอ ถึงกระนั้น เคนไรท์ ก็ไม่เคยหยุดที่จะเดินทางมาสนามเพื่อให้กำลังใจทีมที่เขารักจนกระทั่งมาถึงตอนต้นปีที่เขาต้องผละตัวเองออกมาหลังจากเจอกลุ่มกองเชียร์ทอฟฟี่ประท้วงอย่างหนัก ทำให้ต้องคำนึงถึงความปลอดภัยก่อน
สหายรักของ เคนไรท์ พูดไว้ "สิ่งที่ บิลล์ เคนไรท์ เจ็บปวดที่สุดไม่ใช่การพ่ายแพ้ให้สังขาร แต่เป็นหัวใจที่แตกเสี่ยงๆกับการไม่สามารถเข้าสนามได้"
เราอาจจะเจอเจ้าของสโมสรบางคนที่มีชื่อแค่ในนามแต่แทบไม่เคยเห็นนั่งอยู่ในสนามเลย เราอาจจะมีตัวอย่างเช่น เดวิด ซัลลิแวน ซึ่งเป็นแฟน เวสต์แฮม แต่ก็เคยไปซื้อ เบอร์มิงแฮม ซิตี้ เราอาจจะรู้ว่าเซอร์ จิม แรตคลิฟฟ์ ที่เชียร์ แมนฯ ยูไนเต็ด โดยกำลังรอไฟเขียวเข้าถือหุ้นบางส่วนของทีมก็ยังถือตั๋วปี เชลซี ในมือมาตลอด
สิ่งต่างๆเหล่านี้จะไม่มีทางเจอกับ เคนไรท์ แน่นอน
มีเพลงๆหนึ่งที่เจ้าตัวชอบมาก เขามักบอกกับคนใกล้ตัวเสมอว่านี่คือเพลงที่เขียนขึ้นมาเพื่อตัวเขากับเอฟเวอร์ตันโดยแท้
Loving you is not a choice / And not much reason to rejoice / But it gives me purpose / Gives me voice / To say to the world / This is why I live / You are why I live
หลับให้สบายครับ...มิสเตอร์เอฟเวอร์ตัน
"ไก่ป่า"