ต่อไปนี้ไม่มี 'เล่มเล็ก' แล้วนะครับ

1. ผมเหยียบาทก้าวแรกตามตูดที่ใหญ่ยิ่งกว่ากระด้งของ พี่ ย.โย่ง เอกชัย นพจินดา ขึ้นมาบนแผนกต่างประเทศ (ที่ต่อมา ผมวิสาสะตั้งชื่อให้ใหม่ว่า..กองบัญชาการซอคเก้อร์) ในตรอกโรงหมู ละแวกคลองเตย สแควร์ ด้วยความหลงไหล และใฝ่ฝัน เมื่อเดือนธันวาคม 1993 หลังจาก 'เล่มเล็ก' ถือกำเนิดมาได้ประมาณปีเศษๆ 

ตอนแรกก็ทำทุกอย่างในขั้นพื้นฐานของการเป็นนักข่าวกีฬา เหมือนการจับบอล แปบอล และเดาะบอล ให้ช่ำชองก่อนลงสนามไปแข่งขันอย่างจริงจังนั่นแหละ โดยไม่เว้นแม้แต่เดินไปซื้อข้าวให้รุ่นพี่เป็นประจำทุกวัน

กว่าผู้อ่านจะอนุญาตให้เป็นคอลัมนิสต์ AKA บอ.บู๋ ก็ใช้เวลาหลายปี

2. เริ่มต้นจากการรายงานข่าวกีฬาแทบทุกประเภท เขียนสกู๊ป เขียนเรื่องแปล และวิจารณ์เกมฟุตบอล ก่อนเขียนคอลัมน์ประจำ 'ทุ่งหญ้าแห่งความฝัน' สัปดาห์ละ 2 วัน

กระทั่งปี 2000 ผมได้รับโอกาสให้เป็นบรรณาธิการ หน้าที่คิดเนื้อหาในแต่ละวัน และเป็นผู้ช่วยหัวหน้าข่าวปิดเล่ม 

ถือเป็นช่วงที่สนุกสนานพลางภาคภูมิใจที่สุดช่วงหนึ่งในชีวิต เพราะได้ใช้ความคิดสร้างสรรค์เนื้อหาของแต่ละวันว่าจะมีอะไร ผมก่อตั้งบนบรรณาธิการ 'บนฐานบัญชาการซอคเกอร์' เลือกรูปในเล่ม วางหน้า กำหนดเนื้อหาในเล่ม และช่วยหัวหน้าข่าวพาดหัวข่าวบ้าง

ก่อนถูกหน่วยเหนือเนรเทศไปตะบันชีวิตที่เมืองหลวงลูกหนังเป็นเวลา 2 ปี ในระหว่างปี 2001 ถึง 2003

กลับมาก็เขียนคอลัมน์ประจำ จัดรายการทีวี และวิทยุ (โดนแบนไป 4 รอบเอง) กระทั่งปัจจุบัน

3. เมื่อโลกหมุนไปด้วยความเร็วแรงทะลุโลกันตร์ 

วันหนึ่งโลกโซเชี่ยลก็บุกมาเยือนเมืองมนุษย์

คนรุ่นผมกลายเป็นคนยุคอนาล็อค

สื่อกระดาษอันสุดแสนแคลสสิกในความหมายของผม กลิ่นหมึกพิมพ์ และเสียง 'แฟร็บ-แฟร็บ' จากการพลิกหน้ากระดาษหนังสือพิมพ์ตอนวางตูดอยู่บนโถส้วมก็ค่อยๆ จางหายไป

นาทีนี้ใครก็เป็นสื่อได้เพียงแค่มีสมาร์ตโฟนกับระบบออนไลน์ในเครื่องจนบางทีก็นึกน้อยใจ 

ไอ้ส้นตีนที่ไหนไม่รู้แม่งตั้งตัวเองเป็นกูรูลูกหนัง ทั้งที่ความรู้เรื่องบอลแม่งเท่าหางอึ่ง ไม่เคยผ่านกระบวนการคัดกรอง เพียงเพราะการมาของโลกโซเชี่ยล 

กว่าข้อเขียนของกูจะได้ตีพิมพ์บนหน้ากระดาษ กว่าผู้อ่านจะยินยอมให้เป็นคอลัมนิสต์ลูกหนัง มันต้องผ่านกระบวนการคัดกรองมากมาย และเหนื่อยหนัก

จดหมายกับไปรษณีย์บัตรค่อยๆ หายไป และหายไปแทบสูญพันธุ์ไปจากโลกและดาวอังคาร เช่นเดียวกับความนิยมของแฟนบอล จากยอดพิมพ์วันละ 1 แสนฉบับ ในยุครุ่งเรือง เหลือเท่าไหร่ในยุคปัจจุบัน ผมไม่ใคร่จะรู้

4. เมื่อวันก่อน ขณะที่กำลังไถหน้าจอมือถือเล่น

รุ่นน้องผู้ทำหน้าที่ บก.ของเล่มเล็กคนปัจจุบันก็ไลน์มาแจ้งให้ทราบว่า...

"พี่จอมครับ ตั้งแต่ 31 พค นสพเล่มเล็กจะย้ายไปรวมเป็นส่วนหนึ่งในเล่มใหญ่

ส่วนคอลัมน์ทุ่งหญ้าของพี่ ถ้าส่งตามเดิม พี่สะดวกมั้ยครับ"

ผมตกอยู่ในอาการ 'อึ้งแดกไปเลยค่ะ' ไปชั่วขณะ ทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่าสักวันเรื่องอะไรแบบนี้ก็จะเดินทางมาถึง เพราะเดี๋ยวนี้สิ่งพิมพ์แทบไม่มีคนเสียเงินซื้ออ่านแล้ว

แต่เรียนตามตรงว่าเมื่อวันนั้นมาถึงจริงๆ มันก็อดใจหายไม่ได้

5. หนังสือพิมพ์ สตาร์ ซอคเกอร์ รายวัน 

ในรูปแบบ 'เล่มเล็ก' หรือที่พากย์อังกฤษว่า 'แท็บลอยด์' (อันย่อมาจากคำว่า Table of Loyd: วันหลังค่อยเล่าให้อ่านกันว่ามีที่มาจากอะไร) จะไม่มีวางจำหน่ายบนแผงหนังสือแล้วนะครับ

ทว่าเนื้อหาของเล่มเล็ก และพวกเรา อันหมายถึง

'คอลัมนิสต์ลูกหนัง' บนหน้ากระดาษชุดเดนตายที่ยังเหลือรอดอยู่ในโลกเสมือน อาทิ Jackie, ตังกุย, ไก่ป่า และลิตเติ้ลโจ จะไปรวมร่างอยู่ในหนังสือพิมพ์ สยามกีฬา เล่มใหญ่ๆ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป

ขอบคุณผู้อ่านที่เคยอุดหนุนเป็นประจำในยุคอนาล็อก ที่ยังคิดถึงกัน และยังคงอยู่ในปัจจุบัน

ไม่มีพวกท่านก็ไม่มีพวกเรา 

ส่วนผม และนาทีนี้ก็จะยังอยู่ทั้งในหน้ากระดาษหนังสือพิมพ์ และในโลกออนไลน์ไปเรื่อยๆ จนกว่าผู้อ่านจะไม่อนุญาตนั่นแหละครับ

"บอ.บู๋"